همدلی و همگرایی بیش از هر زمان، امروز نیاز ایران ِ جان است، احمد پناهنده

مقدمه:

بر کسی پوشیده نیست که جمهوری اسلامی در راستای سیاست ضد ایرانی، به مرحله ای رسیده اند که تمامیت ایران را برای بقای حاکمیت ارتجاعی و ننگنیشان، به گروگان گرفته و آن را به قمار گذاشته اند. و می روند تا با تحریک جوامع جهانی آتش جنگ را در نیاخاکمان شعله ور سازند.
بیگمان رسیدن به این مرحله، بایستی ما را نسبت به عملکرد خودمان در طی 27 سال بیدار و هوشیار کرده باشد که یک صدا سیاست اتمی جمهوری اسلامی را محکوم نماییم و در کنار یکدیگر زمینه خیزش عمومی را در سراسر ایران علیه رژیم سازماندهی کنیم. زیرا نیک پیدا است که هر کدام از ما برای رهایی، آزادی و آبادانی ایران از منظر و نگاه خود مبارزه می کنیم. اما آنچه که ما را از رسیدن به این آرزو مانع شده است، وجود افتراق و نفاق بین خودمان است که ما را از یکدیگر دور می کند و سبب میشود که موجوداتی در هیئت جمهوری اسلامی این گونه تمامیت میراث تاریخی و فرهنگی نیاخاکمان را به پای اعتقادات خرافی و عقب مانده فنا کنند.
این قلم در مقاله ای تحت نام " نگاهی به بحران اتمی جمهوری اسلامی " اشاره کرده بود که هرچند استفاده از فرآوردهای هسته ای جهت مصارف صلح آمیز حق هر کشوری است. اما بلا فاصله ادامه داده بود که چون جمهوری اسلامی به دلیل عدم شفاف سازی ِ عملکرد خود در استفاده از تکنولوژی هسته ای، شک جوامع جهانی را به حق نسبت به عملکرد خود بالا برده است. بنا براین صلاحیت این را ندارد که از این فن آوری بدون کنترل شفاف و دقیق بین المللی، برخوردار باشد. زیرا به لحاظ علمی نمی شود با تأسیس رآکتور آب سنگین، انتظار استفاده نظامی از فرآوردهای هسته ای را از چنین رژیم واپسگرایی نداشت. در حالی که برای استفاده صلح آمیز از تکنولوژی هسته ای می توان با تأسیس رآکتور آب سبک، برق تولید کرد. هموطنان عزیزم باید توجه داشته باشند که فرق بین آب سبک و آب سنگین در این است که آب سنگین دو نوترُن (نترون یا نویترون) بیشتر دارد و مکانیزم شکافتن هستهء اورانیم 235، با بمباران همین نوترُنها ایجاد می شود.
فراموش نکنیم ملتی که از هر گونه آزادی عمل محروم است، زنان کشورمان در گونی سیاه پیچیده شدند، هیچ گونه آینده ای برای جوانان متصورنیست، احزاب و مطبوعات و قلم و بیان آزاد نیستند، حکومت براساس جهل و اشاعه آن فرمان می راند، کودکان زیر 18 سال اعدام می شوند، مغزهای کشورفراری شده اند و هیچگونه حسابرسی اجتماعی و میزان مشارکت مردم در سرنوشتشان متصور نیست. آیا شایسته است چنین حکومتی به ازای نابودی کشور به پای بقای خودش از تکنولوژی هسته ای قهرآمیز برخوردار باشد؟ آیا بهتر و خردمندانه نیست که ابتدا شرایط مشارکت همگانی را برای مردم در سرنوشت خود و همچنین کنترل سیاست های مخرب حکومت خودشان را، آماده کنند تا از این طریق اعتماد جهانی را جلب نمایند و بعد دست به این اعمال بزنند؟ مطمئناً در این شرایط فاجعه بار ملی مردم ایران حاضر نیستند که ویرانی کشورشان را به تماشا بنشینند تا واپسگرایان با دست یابی به سلاح های هسته ای بقای خودشان را بیمه کنند. مطمئناً مردم ایران از این سیاست ضد ایرانی از گورگریختگان گریزان هستند و در فردای فاجعه ملی هیچ گونه حمایتی از این واپسگرایان نخواهند کرد. بلکه از این فرصت جهت جارو کردن بساط اهریمنی این رجاله ها استفاده خواهند کرد. بر ما است که در این شرایط فاجعه بار ملی، مردم ایران را نسبت به مسئولیتشان آگاه کنیم که همگی به ایران و سربلندی ایران بیاندیشند و برای این کار اولین قدم این است که پشت رژیم جمهوری اسلامی را خالی کنند و با سازماندهی خویش، نگذارند فرصت طلبان جدایی طلب به آرزوی ضد ایرانی شان برسند.

اکنون توجه شما را به باز خوانی قسمتی از مقاله ای در این باره جلب می کنم.

نگاهی به بحران اتمی ِ جمهوری اسلامی

مدتی است که فناوری انرژی هسته ای جمهوری اسلامی در تداوم عدم شفاف سازی خود به یک بحران جهانی تبدیل شده و اعتماد جهانی را نسبت به عملکرد دزدانه و مخفی خود کدر کرده و جهان آزاد را به چالش طلبیده است. زیرا جمهوری اسلامی در چهارچوب قوانین آژانس بین المللی، همکاری شفاف، علنی و اعتماد سازی را رعایت نکرده است و سالهای متمادی، بطور مخفیانه جهت غنی سازی اورنیم 235 با درصد بالا و غیر متعارف، دانش فناوری و تکنولوژی اش را از کشورهایی مثل پاکستان، روسیه، کره شمالی، چین و حتی کشورهای جهان غرب بطور قاچاق و با هزینه هنگفت از کیسه مردم ایران و بدون مشورت با آنان خریداری کرده است. تا بتواند دور از نگاه مجامع آزاد جهانی به ساختن سلاح مخرب و کشتار جمعی ِ هسته ای اقدام کند و با این عمل، عمر ننگین و ویرانساز خودشان را بیمه کنند، مردم را به گروگان بگیرند و از جهان آزاد باج خواهی کنند. دلیل اینکه این سوء ظن نسبت به جمهوری اسلامی مبنی بر ساختن سلاح اتمی، افزون شده است، این است که اگر جمهوری اسلامی، غنی سازی اورانیم 235 را فقط جهت تولید انرژی الکتریکی ( برق ) و یا به زبان دیگر جهت استفاده صلح آمیز می خواست، چرا بطور علنی و با نظارت آژانس بین المللی اتمی چنین غنی سازی را انجام نداده است و اقدام به ساختن نیروگاههای مخفی کرده است؟ اگر غنی سازی اورانیوم 235 را برای استفاده صلح آمیز جهت تولید الکتریسیته می خواست، چرا اقدام به ساختن رآکتوری کرد که با آب سنگین کار می کند؟ در حالی که برای تولید الکتریسیته از طریق شکافتن اتم اورانیوم 235 می توان از رآکتور آب سبک هم استفاده کرد که در آن اورانیوم غنی شده 235 به میزان 4 درصد کافی است. و امروز جهان آزاد بویژه کشور آلمان با چنین رآکتوری، برق تولید می کنند. بنابراین استفاده از رآکتور آب سنگین نمی تواند هدفی جزء تولید سلاح اتمی داشته باشد. هموطنان عزیزم باید توجه داشته باشند که فرق بین آب سبک و آب سنگین در این است که آب سنگین دو نوترُن (نترون یا نویترون) بیشتر دارد و مکانیزم شکافتن هستهء اورانیم 235، با بمباران همین نوترُنها ایجاد می شود. بنا براین چنین سوء ظنی حق مجامع بین المللی و آژانس اتمی است که به جمهوری اسلامی اعتماد نداشته باشند. زیرا تاکنون سعی کرده اند با مخفی کاری و دروغ و شانتاژ، آنچه را که آژانس بین المللی ممنوع کرده است، انجام دهند.
تا امروز این بازی موش و گربه بین جمهوری اسلامی و آژانس بین المللی اتمی ادامه داشته است و طبق اظهار نظر مقامات رژیم جمهوری اسلامی، این بازیها تاکنون فرصت طلایی نصیب آنها کرده است و توانسته اند به فناوری اتمی جهت تولید اورانیوم غنی شده برای تهیه چرخه سوخت و سپس سلاح اتمی دست یابند. رسیدن به این مرحله از فناوری هسته ای را بایستی در سهل انگاری و مماشات کشورهای اروپایی و آژانس بین المللی اتمی تلقی کرد که برای اهداف کوتاه مدت در زمینه اقتصادی و وصل و پینه کردن مسائل داخلی خودشان از طریق گرفتن امتیازات اقتصادی از جمهوری اسلامی، دست رژیم را برای رسیدن به این مرحله باز گذاشته اند.
طبیعی است که فناوری صلح آمیز از انرژی هسته ای جهت تولید الکتریسیته و استفاده در محدوده پزشکی، کنسروکردن مواد غذایی و...درهمین زمینه ها، حق هر کشور و دولتی است و کسی نباید مانع دست یابی به چنین فناوری شود. در کنار این حق طبیعی برای دولتها، این حق هم بویژه برای مردم آن کشور و مجامع آزاد جهانی، طبیعی است که مانع استفاده نادرست، قهرآمیز و ویرانگر حرث و نسل از این فناوری شوند. حال با این توضیحات باید دید که آیا رژیم جمهوری اسلامی این حق دوطرفه را رعایت کرده است؟
به گواهی اخبار منشرشده تاکنون و افشای عملیات مخفی کاری رژیم جمهوری اسلامی، روشن گردیده است که جمهوری اسلامی تمامی قوانین و اخلاقیات فی مابین بین المللی را زیر پا گذاشته و از حق خود فرا رفته و حقوق دیگران را نقض کرده است. بطوریکه امروز به یک خطر بالقوه جهانی تبدیل شده است.
پر واضح است که اگر جمهوری اسلامی، یک رابطه معقولی با جهان آزاد داشته باشد، احتیاج ندارد که بطور مخفیانه دنبال تکنیکی برود که از نظر آژانس بین المللی اتمی ممنوع شده است. فراموش نکنیم که سنگ بنای همین رآکتور اتمی بوشهر در نظام پادشاهی گذشته گذاشته شده بود و کشور ایران از همکاری بی نظیر و بی دریغ کشورهای بزرگ صنعتی برخوردار بود و دلیلی نداشت که بطور مخفیانه با کشورهای توتالیتر، گدا و گرسنه ای چون چین، روسیه و کُره شمالی نرد عشق وطن فروشی ببازد. این را هم بیفزایم که اصولاً مخفی کاری همواره در سرشت و نهاد کشورهای دارای ایدئولوژی تک صدایی تنیده شده است که به هیچ معیار بین المللی پای بند نیستند. زیرا مشروعیتشان برخواسته از رأی آزاد مردم کشور خودشان نیست و در کشورشان کمترین عناصر دموکراسی و یا میدان برای نهادهای مدنی وجود ندارد ویا جایی ندارد. به همین خاطر نیازی ندارند که به مردمشان پاسخ گو باشند. رابطه شان یا با خدا است و یا به عقده های درونی و خوی ضد انسانی خودشان که جزء به فرد و کیش شخصیت خود نمی اندیشند.
امروز کافی است در این باره به کره شمالی بنگرید. این کشور هم اکنون در کجای جغرافیای جهان قرار دارد؟ کشوری است متروک، مرده، بسته و ضد انسانی که برای بقای رهبرش حاضر است تمامی شبه جزیره کره را در آتش خشم کور خود بسوزاند. حال سئوال این است که عقد اخوت بستن با چنین کشورَ سراسر زیان و کینه و خشم، نشان نمی دهد که ما هم از آن جنس هستیم و به هیچ معیار بین المللی پای بند نیستیم و حاضریم برای بقای سید علی و ملا حسنی و مصباح یزدی و...کشور ایران را به آتش بکشیم؟ نگوئید نه! زیرا بنیان گزارتان، خمینی در جنگ هشت ساله ایران و عراق مگر نگفته است تا " خشت آخر" از اسلام و نه از ایران دفاع می کنیم؟ پر واضح است که منظور از اسلام، افکار پوسیده خودشان بود که بنام اسلام به خُرد عوام الناس می دادند. بنابراین پناه بردن به این کشورها و اعمال فشار کردن از طریق آنها به جهان آزاد، مطمئناً دردی از دردهای بی درمان شما دوا نمی کند. تاریخ نشان داده است که کشورهایی مثل چین و روسیه، شکمی فراخ و گرسنه دارند و با کوچکترین امتیاز اقتصادی، در دهانشان آب جاری می شود. به عبارت دیگر قابل خریدن هستند. ملاحظه می کنیم که جمهوری اسلامی امروز برای رهایی از این بحران، به ریسمانی چنگ زده است که تاریخاً پوسیده بوده و هست و هرکشوری که در اردوگاه آنها دخیل بستند، همگی با ذلت و خواری از صحنه قدرت حذف شدند.
آلمان شرقی، رومانی، کوبا، کره شمالی، ویتنام، عراق، مصر ناصر و...نمونه های سوخته تاریخی هستند که به امامزاده لنین، استالین و مائو دخیل بسته بودند و دل در گرو شعارهای صد من یک غاز داده بودند. این قلم مطمئن است که سرنوشت جمهوری اسلامی جدای از کشورهای ذکر شده نیست. زیرا این منطق تاریخ است که فناء شدن کشورهای غیر منطبق با جوامع آزاد را در سینه خود حک کند تا درس عبرتی شود برای آیندگان. زیرا امروز جهان پس از فروپاشی بلوک شرق، نظم نوینی را طلب می کند که لیبرالیسم – دموکراسی حرف اول را می زند و اقتصاد جهانی به سمت ایجاد فرصت مساوی برای همگان پیش می رود که در آن هر که خلاق تر و لایق تر باشد، جذب کار می شود. بنابراین جا دارد که ما ایرانیان در این حرکت شکوهمند و در عین حال شور انگیز جهانی همراه باشیم و منافع عالیه ملی مان را پاسداری کنیم. پر واضح است که رسیدن به این هدف بزرگ ما را ناگزیر می کند که سد پیشرفت کشورمان را از جلوی پا برداریم. و این مهم میسّر نمی شود، مگربا اتحاد تمامی نیروهای آزادیخواه که دل در گرو نجات ایران دارند.

چرا امروز هر حرکت جمهوری اسلامی زیر ذره بین قرار گرفته است؟

دلیلش روشن است. زیرا رژیم جمهوری اسلامی برای بقای حکومت خود که به لحاظ داخلی کوس عدم مشروعیت اش به صدا درآمده است و مردم شریف و آزاده ایران در سه انتخابات پیاپی به تمامیت رژیم با صدای بلند یک " نه " گوش خراش گفتند و به لحاظ خارجی و منطقه ای، بدلیل صدور تروریسم در سطح جهان و حمایت از عناصر و سازمانهای تروریستی مثل زرقاوی، بن لادن، ملاعمر، جهاد، حماس و حزب الله در منطقه و ایجاد مانع در طرح صلح خاورمیانه بین اسرائیل و فلسطین، کینه شتری و کور نسبت به کشور اسرائیل، دخالت در امور داخلی عراق و برهم زدن نظم آن بوسیله عملیات تروریستی و حمایت بی دریغ از تروریستهای عراق، ترور شخصیت های مخالف جمهوری اسلامی درسطح جهان و...احتیاج به یک بحران جهانی دارد تا از این طریق بتواند جهان آزاد را به چالش بطلبد و مردم به پاخواسته، عاصی و ناراضی داخل ایران سرکوب کند. بنابراین برای خروج از این معضل داخلی و خارجی بحران آفرینی می کند تا از این طریق بتواند با سرشاخ کردن کشورهای دارای حق وتو و سر شاخ شدن با مجامع بین المللی، مسائل داخلی را که نقش تعیین کننده در سرنگونی اش دارد، مهار کند. طبیعی است که برای ایجاد چنین بحرانی بایستی آن را در انظار داخلی مشروع جلوه دهد و آن اینکه حق استفاده از انرژی اتمی و فناوری آن طبق معادهء ان. پی. تی از حقوق طبیعی جمهوری اسلامی است. طرح چنین ایده ای با تبلیغات کور و کر کننده در ایران و روشن نکردن مقاصد خود برای مردم، سبب می شود، بخشی از مردم ناآگاه را به دنبال خودشان بکشانند و از این طریق در مقابل جوامع آزاد جهان قدرت نمایی کنند. به عبارت دیگر با گروگان گرفتن مردم فلک زده ایران و سپر بلا کردن آنها، می خواهند از جهان آزاد باج خواهی کنند و چند روزی به بقای ننگین خودشان ادامه دهند. در کنار این نامردمی، به شکل وقیحانه ای این مسئله را با حرکت ملی شدن صنعت نفت مقایسه کرده و از این طریق از عِرق و احساس ملی مردم سوء استفاده می کنند.
در حالی که نه شرایط امروزی مثل شرایط دیروزی است و نه عناصر متشکله دخیل در آن رویداد و این رویداد، از عیار یکسان برخوردار هستند. از طرف دیگر آنچه که در مرام و مسلک آنها جای ندارد، عِرق و احساس ملی است. آری همچنانکه در بالا اشاره رفت، استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای و فناوری آن حق طبیعی و واقعی هر کشور است. به شرط آنکه این بهره وری دزدانه و مخفیانه نباشد بلکه بطور شفاف و علنی اعتماد جهانی را جلب کند. اما از آنجا که تا کنون پرونده جمهوری اسلامی در این باره پر از تخلف است، اجازه و صلاحیت آن را ندارد از این فناوری بدون کنترل آژانس اتمی و مجامع بین المللی حتی استفاده صلح آمیز کند. زیرا لازمه داشتن چنین تکنولوژی، ابتدا فراهم کردن شرایط دموکراتیک در ایران و پاسخ گو بودن به مردم است تا مردم بتوانند عملکرد مخرب آنها را کنترل کنند.
این قلم معتقد است که امروز مردم ایران قبل از اینکه از این حق برخوردار باشند، باید قبل از هر چیزی این حق را داشته باشند که این حکومت جابر را در یک انتخابات آزاد از قدرت به زیر بکشند ویا زنان کشورمان که نیمی از جمعیت کشور را تشکیل می دهند بایستی این حق را داشته باشند که آزادانه تصمیم بگیرند که چی بپوشند و یا نپوشند. مردم ایران این حق را داشته باشند که نمایندگان واقعی خودشان را انتخاب کنند و ولی فقیه، شورای نگهبان، شورای مصلحت نظام، امام جمعه های مفت خور و مشتی ابله و بیگانه صفت در آن دخالت نداشته باشند. امروز مردم ایران مشکلشان فن آوری هسته ای نیست. هرچند که پس از جمهوری اسلامی در کمال آزادی و با همکاری دنیای آزاد آن را پی می گیرند. امروز مشکل ایران و در رأس همه مشکلات همین رژیم غاصب و ستمگر جمهوری اسلامی است که از هزاران بمب اتمی برای ایرانیان و جهان خطرناک تر است و مطمئناً مردم ایران قبل از هر چیز خواهان به زیر کشیدن جمهوری اسلامی هستند.

آیا برخورد نظامی با جمهوری اسلامی اجتناب پذیر است یا خیر؟

اجتناب پذیر است به شرطی که 1- همکاری شفاف با جوامع آزاد داشته باشند و فن آوری هسته ای آنها زیر ذره بین و نگاه و کنترل آژانس بین المللی اتمی باشد.2- حقوق بشر را در ایران رعایت کنند.3- آزادی بیان، مطبوعات و احزاب را به رسمیت بشناسند.4- تقسیم ایرانیان به خودی و غیر خودی را ملغی کنند. 5- جلای وطن کرده ها بتوانند بدون هیچگونه مزاحمت و پیگردی به مام وطن بر گردند.6- زنان برومند و سالار ایران آزادی پوشش داشته باشند و از امتیازات مساوی با مردان برخوردار باشند.7- در امور عراق دخالت نکنند و عملیات تروریستی را در آنجا دامن نزنند و به تروریستهایی مثل بن لادن، ملاعمر، زرقاوی و... پناه ندهند. 8- در صلح خاورمیانه مانع ایجاد نکنند. 9- به سازمانهای تروریستی مثل حماس، جهاد، حزب الله کمک نکنند. 10- ...دراین صورت است که امکان حمله نظامی اجتناب پذیر می شود. زیرا رعایت نکردن هر یک از محورهای ذکر شده می تواند جمهوری اسلامی را با مردم ایران و جهان سر شاخ کند که عاقبت راهی جزء پناه بردن رژیم به تولید سلاح کشتار جمعی جهت بیمه کردن بقای حکومت خودشان ندارند.

آیا جمهوری اسلامی می تواند خواسته های به حق بالا را رعایت کند؟

همگی می دانیم که رژیم جمهوری اسلامی از فردای به قدرت رسیدن برای بقای قدرت خود احتیاج به سرکوب در داخل و بحران آفرینی در خارج داشت. هرچند چنین سیاستی در کوتاه مدت موفقیت آمیز بود زیرا توانست از طریق دامن زدن به اختلافات درون نیروهای آزادیخواه بین آنها شکاف بیاندازد و آنها را مقابل هم قرار دهد. بر این پایه بود که رژیم جمهوری اسلامی با پهن کردن دام برای " توده ایها " و" اکثریتها " آنها را به جمع حلقهء هواخواهان خود کشانید و با همکاری آنها نیروهای مقابل را بطرز بی رحمانه ای سرکوب کرد و وقتی که آنها را از میدان بدر کرد نوبت به همان " توده ای " و " اکثریتی " رسید که آنانرا بدون مقامتی به درون " بهشت َ بَرَین زحمتکشان " پرتاب کرد. امّا رژیم برای پیشبرد این مقصود در داخل، احتیاج به بحران آفرینی در خارج داشت تا بتواند بر سرکوب داخلی سرپوش بگذارد.

نمونه اش ادامه جنگ با عراق و صدور انقلاب به کشورهای اسلامی و تروریسم در منطقه خاور میانه و سراسر جهان بود. و به موازات سرکوب در داخل ایران و بحران آفرینی در خارج، مخفیانه از آماده سازی و ساختن سلاح های اتمی غافل نبود و این عمل جنایتکارانه را حدود دو دهه از انظار بین المللی مخفی نگه داشت. امروز ولی پس از پشت کردن مردم به رژیم و پائین افتادن طشت رسوایی اصلاح طلبان دروغین و بر ملا شدن همه نیرنگهای رژیم و بی اعتبار شدن " اصلاح طلبان " و تحریم یکپارچه انتخابات ریاست جمهوری توسط درصد بزرگی از مردم و یکدست شدن رژیم ولایت فقیه، جمهوری اسلامی برای بقای حاکمیت ننگینش چاره ای جزء دست یافتن به سلاح اتمی ندارد. واین همان خط قرمز کشورهای جهان آزاد است که اجازه نمی دهند حاکمان جنایت کاری چون جمهوری اسلامی به اینگونه سلاح ها دسترسی پیدا کنند و این بحرانی است مرگبار که حلقوم رژیم را در دست می فشارد. طبیعی است که عدم تشخیص تضادها که جمهوری اسلامی را با کشورهای جهان آزاد و منطقه درگیر می کند، میتواند سرنوشت شومی را برای رژیم رقم بزند که منافع ملی کل ایران را با جان و مال مردم به خطر بیاندازد. در حالی که اگر رژیم جمهوری اسلامی طبق قانون احتمالات با جوامع بین المللی همکاری کند و از تروریسم دست بردارد و قوانین حقوق بشر را رعایت کند به احتمال زیاد با قدرت کمتری می تواند حکومت کند و یا پس از باز شدن فضای باز بوسیله مردم جارو شود که در هر حال به نفع کل منافع ایران و مردم است. امّا آیا این رژیم با این کارنامه جنایتکارانه اش می تواند از پس این تضادها در عالی ترین شکلش بر بیاید؟ به عقیده نگارنده این رژیم به سرنوشت صدام حسین دچار خواهد شد زیرا به خوبی می داند که مردم پس از ایجاد کوچکترین روزنه ای این جرثومه های پلیدی را به قعر تاریخ پرتاب می کنند. این را هم بگویم که هرگونه اتفاقی که برای ایران وایرانی بیفتد، مقصّر فقط رژیم جمهوری اسلامی و کسان و یا نیروهایی است که از رژیم به هر شکلی حمایت می کنند. مثال اتمی شدن ایران و به هم خوردن نظم نوین جهانی می تواند اجماع جهانی را علیه جمهوری اسلامی برانگیزاند که عاقبتش حمله نظامی ویران ساز است که خشک و تر را می سوزاند و مطمئناً در این حمله ویرانساز نظامی، آخوندهای حاکم بهره ای نخواهند برد و به ازای ویرانی کشور عزیزمان ایران و برباد رفتن منافع و منابع ملی مان و...از صحنه ایران حذف خواهند شد. تا این لحظه که قلم روی کاغذ می غلطد، جمهوری اسلامی بنا به خوی ضد ایرانیش تاکنون بر مواضع پلید و ضد انسانیش پای می فشارد و مردم را برای مقابله با جهان آزاد به گروگان گرفته است و بر طبل جنگ طلبی می کوبد. در همین رابطه آژانس بین المللی اتمی قطعنامه ای جهت فرستادن پرونده اتمی جمهوری اسلامی به شورای امنیت سازمان ملل به تصویب رسانده است که در قدم بعدی روی میز شورای امنیت قرار می گیرد. مطمئناً قدم بعدی، بیرون آمدن جمهوری اسلامی از آژانس بین المللی و حمله نظامی علیه جمهوری اسلامی است. با این توضیحات می توان گفت که حمله نظامی به جمهوری اسلامی اجتناب ناپذیر است.

چه باید کرد؟

چه باید کرد و چگونه می توان از این معضل اجتماعی که تمامیت ایران را تهدید می کند، رهایی یافت؟ آیا راه حلی وجود دارد که بشود با آن جلوی چنین حرکت ویرانساز و ایرانسوز را گرفت و یا زیان آن را به حداقل رساند؟ این قلم باورمند است که در جهان مادی مشکلی نیست که نشود آن را حل کرد و طبعاً این مشکل دامن گیر ایران، که جمهوری اسلامی آن را دامن می زند، راه حلی دارد. منتها بایستی صورت مسئله را خوب دید و نیک چید. یعنی ما باید از میان صور مختلف مسایل ، صورت مسئله واقعی را پیدا کنیم تا بتوانیم از طریق آن به جواب واقعی، راه یابیم. وگرنه با طرح صورت مسئله غلط و یا بخشاً درست ما را به راه حل غلط و یا بخشاً درست می کشاند، که حل تمامیت مسئله را غیر ممکن می سازد.
در حال حاضر به نظر این قلم یک راه حل واقعی بیشتر وجود ندارد و آن اتحاد همه نیروهای قربانی این رژیم ضد انسانی جمهوری اسلامی است. 27 سال حکومت این جانیان نشان داده است که آنها نه به ایران می اندیشند و نه به اندیشه ای غیر از تفکر حقیر خودشان. این از گور برگشتگان حتی در بین خودشان، خودیها را نمی توانند تحمل بکنند، چه رسد به غیر خودی و مخالف خودشان. بنابراین صف آرایی طرف مقابل مشخص است. حال ما قربانیان باید برای منافع تمامیت ایران و مردم، اختلافات حقیر گروهی را دربین خود کنار بگذاریم و آن را به فردای آزاد و دموکراتیک واگذار کنیم و فارغ از هر گونه تنش بین خودمان و عمده کردن اختلافات درون گروهی، کنار هم قرار بگیریم. به عبارت دیگر بایستی انگشتان دست و پای جنبش آزادیخواهی را جمع کنیم و با مشت ولگد به سر و روی این رژیم پوسیده بکوبیم. باید بدانیم که هر کدام از ما چه جمهوریخواه و چه مشروطه خواه به تنهایی قادر نیستیم این رژیم ضد بشری را از قدرت به زیر بکشیم. طبیعی است که قدم گذاشتن در این کارزار تعیین کننده شهامت می خواهد. و اولین شرط شهامت آن است که از خود اندیشی بیرون بیاییم و به تمامیت ایران فکر کنیم. وجهه ملی، شخصی و فردی ما را نباید در بند خود مهار کند و به قول دکتر غلام حسین صدیقی، وجهه ملی ای که به درد نجات ایران و سرفرازی ایران نخورد، چه ارزشی می تواند داشته باشد.
این قلم راه کار جمع شدن زیر چتر یک پلاتفرم را در مقالات گذشته اش به قدر کافی نشان داده و اشاره کرده است که درحال حاضر بدیلی معتبرتر، جهانی تر، انسانی تر، مردمی تر، دموکراتیک تر، مسالمت آمیز تر و فراگیرتر از طرح رفراندم ملی در پارامتر سیاسی – اجتماعی ایران وجود ندارد. بر ما است که جهت گرد آمدن زیر چتر این این طرح که خواهان به زیر کشیدن جمهوری اسلامی در تمایتش است و برگزاری انتخابات آزاد جهت تشکیل مجلس مؤسسان و تدوین قانون اساسی نوین سپس بر گزازی یک همه پرسی جهت تصویب قانون اساسی و تعیین نوع نظام از محوری ترین وظایفش است، تلاش کنیم و از یکدیگر سبقت بگیریم. زیرا ایران در خطر است و برما است که فارغ از هر مسایلی به ایران بیاندیشیم.
شرایط امروز وظیفه سنگینی را بر دوش هر ایرانی خواهان ایرانی آباد، آزاد و دموکراتیک گذاشته است که برای نجات آن از چنگال هیولای زمان، عفریت آخوندیسم ( چه معمم و چه مکلا ) به پا خیزند. و این وظیفه بیش از همه بردوش نیروهای سیاسی سنگینی می کند که برای برون رفت از معضل اجتماعی کنونی، اختلافات فردی و گروهی ِ حقیر را کنار بگذارند و برای هدفی بزرگتر که همانا آزادی ایران از دست ایلغار مذهبیون حاکم است، دست در دست یکدیگر بدهند و با اتحاد یکپارچه فصل نوینی را در تاریخ ایران زمین بگشایند و طرحی نو در آسمان غم زده ایران در افکنند.

دکتر احمد پناهنده

panahandeh@t-online.de
a_panahan@yahoo.de