آقای بولتون گرای ی غلط می دهد تا...! فرهاد جعفری

بی بی سی:
جان بولتون، نماينده آمريکا در سازمان ملل متحد گفته است اگر اقدامات شورای امنيت عليه جمهوری اسلامی شکست بخورد، آمريکا گزينه های ديگری شامل تحريم های امنيتی، مالی، تجاری و مسافرتی عليه ايران را مورد بررسی قرار خواهد داد.
وی به خبرنگاران گفت برخی از اين تحريم ها می تواند با حمايت جامعه جهانی نيز همراه باشد.

jafarifarhad@yahoo.com

دیپلمات ها «الزامی به صداقت پیشگی ندارند»و اغلب مطامع خود را، از طریق«روش هایی فریبکارانه و اغفال کننده» پیش می برند.

از همین روست که گمان می کنم سخنان اخیر «آقای بولتون» که از کهنه کارهای دیپلماسی ی ایالات متحده است ، به قصد فریب حاکمان ایران بیان شده است.

بدین معنا که:
در حالی که تصور و داوری ی عمومی از گام بعدی ی شورای امنیت سازمان ملل متحد اقدام به مراتب سخت تری از وضع تحریم های امنیتی ،مالی تجارتی و مسافرتی «توسط ایالات متحده» است؛ «آقای بولتون» تلاش دارد تا اولا با پیش بینی ی احتمال عدم تصمیم گیری ی اجماعی در شورای امنیت و ثانیا با پیش بینی ی تحریم،نه تهاجم نظامی و ثالثا با تهدید ایران به تحریم هایی نه چندان طاقت فرسا که ممکن است در برخی موارد با حمایت جامعه ی جهانی همراه شود، حاکمان ایران را دچار خطای تحلیلی و برآوردی کند.

یعنی آنها را به این خطای محاسباتی وادارد که:
در صورت نپذیرفتن اوامر بیانیه ی شورای امنیت، و از آنجا که احتمال عدم اجماع می رود(نماینده ی امریکا هم به آن اذعان کرده!) مجازات چندان سنگینی آنان را تهدید نمی کند!

در چنان شرایطی ست که امور مطابق میل «آقای بولتون» پیش می رود. بدین ترتیب که حاکمان ایران منطبق برارزیابی ی غلط و نادرست از وضعیت موجود در شورای امنیت (براساس گرای غلط آقای بولتون) به اوامر بیانیه ی شورای امنیت در پایان مهلت 30 روزه گردن نخواهند گذاشت و آنگاه است که: اعمال بخش هفتم منشور شورای امنیت موضوعیت می یابد!

مجازاتی به این سبکی که «آقای بولتون» پیش بینی و به آن تهدید می کند،طعمه ی چرب و نرمی ست و هر متهمی را به ادامه ی ایستادگی و عدم پذیرش اوامر جامعه ی جهانی تحریک می کند.

واقعااگر اینطور است که «آقای بولتون» می گوید؛ پس این همه بگیر و ببند و کش و قوس و آژانس و شورای حکام و شورای ی امنیت رفتن و نرفتن و صدور بیانیه و ... با چه هدفی صورت پذیرفت؟!

و اگر ایشان در حال بازگویی ی تمام حقیقت است، باید از ایالات متحده و استراتژیست هایش پرسید که: مگر ایالات متحده پیش از اینها و بدون توسل به شورای امنیت سازمان ملل متحد،نمی توانست تحریم های مسافرتی و تجارتی و امنیتی و مالی علیه ایران وضع و اجرا نماید؟! و مگر تاکنون چنین نمی کرده و همه ساله آن را تمدید نمی کرده است؟!
و چگونه است که ایالات متحده، بدون برآوردی قطعی از نتیجه ی ارجاع پرونده ی ایران به شورای امنیت؛ اعتبار و پرستیژ سیاسی ی خود را به چنین تصمیم محاسبه نشده ای پیوند زد؟!

اظهارات اخیر «آقای بولتون» حتی می تواند از سوی نخبگان حاکم بر ایران،به غلط «وحشت و هراس ایالات متحده از رویارویی با جمهوری ی اسلامی ی ایران در نتیجه ی برگزاری ی رزمایش دریایی ی ایران و آزمایش چند موشک و اژدر و قایق پرنده» تعبیر شود و استراتژیست های ایرانی را به قدرتنمایی و تندوری های لفظی و عملی ی هرچه بیشتر ترغیب و در آستانه ی «مذاکرات بغداد»، به اتخاذ مواضع غیر منعطف و بالادستانه تشویق کند.

این به گمان من کمال مطلوب و همه ی آن چیزی ست که «آقای بولتون» و همکاران نو محافظه کارش به آن احتیاج دارند تا مقاومت اندک روسیه و چین(ونیز پاره هایی از نظام سیاسی ی ایالات متحده) را درهم بشکنند و آنان را به همراهی بیشتر(یا سکوت توام با رضایت)در اقدام احتمالی ی آینده ی خود،وادار نمایند.

همچنانکه گفتم:
دیپلمات ها الزامی به صداقت پیشگی ندارند و دیپلمات کهنه کار و برجسته ای چون «آقای بولتون» قبل از حقیقت، به هدف اش تعهد دارد. این هدف گاه از طریق «تهدیدهای تند و ترساننده» و هرگاه که ضرورت یابد، از طریق تهدید به «مجازات های سبک و تحریک کننده» تعقیب می شود.

مواضع نخبگان حاکم بر ایران در دو هفته ی آینده، روشن می کند که این طمعه تا چه حد فریبنده بوده است. تجربه ، سابقه و روانشناسی ی حاکمان ایران که نشان می دهد چنین طعمه هایی؛آنان را در اغلب موارد به سرعت فریفته است!