شهامت "نوشیدن جام زهر" اتمی و شهادت، سین. ابراهیمی

ebrahimisin@yahoo.fr

حالا پس از به بن بست رسیدن برنامه اتمی حکومت، این انتظار طبیعی به نظرمی رسد که آقای خامنه ای هم ، شاید شنبه آینده سالگرد انقلاب 22 بهمن، روز مناسبی باشد، در برابر دوربین های تلویزیون قرار گیرد و مانند آقای خمینی، خطا های خود را بپذیرد و از این که کشورمان را در این مسیر دشوار و خطرناک کشانده بود از ملت ایران عذر خواهی کند و بگوید که «صدای شما را شنیدم»، دستور آزادی همه زندانیان سیاسی را بدهد و آزادی فعالیت گروههای سیاسی و دموکراتیک و انتشار آزاد نشریات را اعلام کند و ریسمان این سکه دو روی خطر اتمی و سرکوب را از گردن مردم ایران پاره کند.

***

آن چه طرفداران ایرانی آباد و آزاد و دموکراتیک پیش بینی می کردند، متاسفانه اتفاق افتاد، وتلاش وافر نیرو ها و شخصیت های صلح طلب برای بر حذر داشتن حکومت از مسیر اتمی که طی شد، به جایی نرسید. روز شنبه (دیروز) شوراي حكام آژانس بين‌المللي انرژي اتمي تصمیم گرفت که پرونده اتمی ایران را به شورای امنیت سازمان ملل متحد گزارش کند. بنگاه سخن پراکنی بریتانیا (بی بی سی) نتیجه را چنین خلاصه می کند:

«به اين ترتيب، بحران مربوط به برنامه هسته ای ايران به سطح تازه ای رسيده و اهميتی دوگانه پيدا کرده است: ابتدا اينکه شورای امنيت دارای اختيار وضع تحريم عليه ايران است و دوم اينکه قدرت های غربی موفق شده اند روسيه و چين را با خود همراه کنند، اين موضوع غرب را قادر می سازد که بگويد موضوع، جهانی است نه رويارويی غرب با يک کشور اسلامی.»

دبیر شورای عالی امنیت ملی ایران که برگزیده و سخنگوی دستگاه بیت آقای خامنه در مورد مسایل امنیت ملی نیز شمرده می شود؛ قبل از تصرف این پست و در کارزار انتخابات ریاست جمهوری در انتقاد به سیاست هایی که محمد خاتمی منادی آن بود و حسن روحانی به جای لاریجانی عمل می کرد، گفته بود؛ «دُرغلتان دادیم و آب نبات گرفتیم.» به زبان دیگر می گفت اگر اختیار از دست اصلاح طلبان خارج شود، منافع زیادی نصیب ملت خواهد شد. اما چهار شنبه گذشته طبق روایت خبرگزاری ایلنا گفته است؛« ما نمی خواهیم شرایطی به وجود آید که اروپا تحقیر شود.» حالا باید پرسید در یک مجمع جهانی وقتی از 35 کشور عضو رای دهنده فقط 3 کشور آنهم نه به سود جمهوری اسلامی اسلامی بلکه علیه امریکا رای می دهند، باعث تحقیر چه کسانی می شود، که ملت ایران را در منظر اتهام جهانی قرار دادند.

اکنون دیگر روشن می شود که سیاست اتمی ولایت فقیه به بن بست رسیده است. سیاست پرخاشگری علیه جهان و سرکوب نیرو های آزادیخواه در داخل کشور دو روی یک سکه است. دستگاه ولایت فقیه با در پیش گرفتن سیاست توسعه طلبا نه و ماجراجویانه اتمی می خواست به مردم کشورمان بقبولاند، که در حال رساندن ایران به "دروازه تمدن بزرگ" قدرت های اتمی جهان است. و اگر تاخیری در ورود به این دروازه هست، تقصیر استکبار جهانی، دموکراتهای ایرانی، آزادیخواهان و اصلاح طلبان است!! با این سیاست در نظر داشت تا در مرکز توجه افکار عمومی جهان مسلمان وعرب قرار گیرد. بنیادگرایان می پندارند "رگ خواب " میهن دوستی ایرانیان و احتمالا شوونیستی برخی در داخل و خارج در توسعه این سیاست نهفته است.

همه ایرانیان آزادیخواه و دموکرات، از پیشرفت و گسترش علم و پژوهش های علمی در کشور حمایت می کنند و از آن سرافراز می گردند، ولی آن چه که دستگاه ولایت فقیه برای مردم ایران در این ماجرای اتمی فراهم می کند هیچ ارتباطی با دست یابی به فن آوری و گسترش دانش ندارد. سیاست ماجراجویانه ای که با رفاقت مقتدی صدر و حزب الله لبنان و جهاد اسلامی و حماس فلسطین پیوند بخورد سر از خودکشی و دگر کشی اتمی در می آورد.
آقای خمینی با تمام اشتباهاتی که به عظمت نقش خویش در تاریخ ایران دارد، در پایان دادن جنگ ایران و عراق صادقانه مردم ایران را مورد خطاب قرار داد و مسئولیت پایان دادن به جنگ را به عهده گرفت و نقطه پایانی به دست برداشتن از شعار های «قدس از راه کربلا» گذاشت. اگر چه، چند صباحی بعد پس از اعتراف به این شکست استرانژیک، به انتقام از مردم ایران و زهر چشم گرفتن از ملتی که فریب خورده بود به زندانیان سیاسی شبیخون زدند و هزار هزار آنان را اعدام کردند.

حالا پس از به بن بست رسیدن برنامه اتمی حکومت، این انتظار طبیعی به نظرمی رسد که آقای خامنه ای هم ، شنبه آینده سالگرد انقلاب 22 بهمن، شاید روز مناسبی باشد، در برابر دوربین های تلویزیون قرار گیرد و مانند آقای خمینی، خطا های خود را بپذیرد و از این که کشورمان را در این مسیر دشوار و خطرناک کشانده بود از ملت ایران عذر خواهی کند و بگوید که «صدای شما را شنیدم»، دستور آزادی همه زندانیان سیاسی را بدهد و آزادی فعالیت گروههای سیاسی و دموکراتیک و انتشار آزاد نشریات را اعلام کند و ریسمان این سکه دو روی خطر اتمی و سرکوب را از گردن مردم ایران پاره کند.

اما به نظر می رسد این آرزوی ما جامه عمل به خود نپوشد، زیرا نغمه های شومی به گوش می رسد. در حالی که خبرگزاری ایلنا روز 12 بهمن ما را از گفته نماینده ولی فقیه در کیهان با خبر می کند، وی که معمولا مانند جغد اخبار شوم عمل می کند، ما را خاطر جمع می کند «اگر پرونده ایران به شورای امنیت ارجاع شود حد اکثر چند تحریم علیه ما به کار می برند.» ایسنای همان روز ما را با خبر می کند که احمدی نژاد گفته است «امیدوارم روحیه شهادت طلبی همچنان در کشور وجود داشته باشد.» روز نامه های کیهان و جمهوری اسلامی خبر از اعتراض «جمعی از جانبازان» می دهد که گویا در نامه ای خطاب به احمدی نژاد می نویسند:

«در تقابل و رويارويي ديپلماتيك ايران اسلامي و جبهه كفر در دفاع از حق مشروع برخورداري از فناوري هسته اي كه اينك آثار آن در جنگ رواني و سياسي دشمن مشهود است و ملت رشيد ايران و فرزندان سلحشور و ايثارگر آن ناله هاي مايوسانه و تهديدات پوچ دشمنان را به پشيزي نمي گيرند، متاسفانه برخي روزنامه هاي بي هويت و مرعوب به كمك دشمن غدار شتافته و تلاش مي كنند با تمام وجود خود را در اختيار آمريكا و اسرائيل و متحدان غربي آنها قرار دهند و نقش ستون پنجم و بلندگوي تبليغاتي دشمن را ايفا نمايند.»

پایان این پیش زمینه سازی های کیهان، فرمانی بود که احمدی نژاد برای از سر گیری غنی سازی- بلافاصله پس از ارجاع پرونده اتمی ایران به شورای امنیت- صادر کرد. این فرمان شاید به شهامتی از نوع شهامت به کشتن دادن مردم و ویرانی ایران باشد، اما شهادتی داوطلبانه را در پی نخواهد داشت و آینده نشان خواهد داد که آن شهامت با این شهادت ناخواسته در ستیز مستقیم قرار خواهد گرفت.