ايران - كره شمالى؛ دستگرمى براى انتقام بزرگ، رضا خسروى، ايران

چهار سال پيش فقط ۹۰ دقيقه تا رسيدن به جام جهانى فرصت داشتيم .خيلى ها تصور مى كردند به جام جهانى رفته ايم. البته تصور بجايى هم بود چون ما تا آن مرحله خوب بالا رفته بوديم. فقط يك پيروزى مى توانست ما را به سرزمين رؤياها بفرستد. آن زمان بحرين به بزرگى حالا نبود. اصلاً همان بازى بود كه بحرين را براى ما بزرگ كرد. بحرين آن زمان مثل كره شمالى حالا بود. اما به همان بحرين ۳ بر يك باختيم. جام جهانى پريد. حتى پيروزى مقابل امارات و ديدار رفت و برگشت مقابل ايرلند هم به داد ما نرسيد . بعد از آن بازى نشستيم و گريه كرديم، افسوس خروديم، بلاژويچ را مقصر جلوه داديم، زمين و زمان و كشك و بادمجان را به عنوان عاملان شكست و ناكامى معرفى كرديم اما ما به خودمان باخته بوديم، به ندانم كارى هايمان، به بى برنامگى هايمان، به سهل انگارى هايمان. ما آن بازى را باختيم، حالا سياسى بود، فرهنگى بود، ورزشى بود يا هر چيز ديگر بماند. مهم اين بود كه در آن شرايط حساس و سرنوشت ساز فوتبال ايران ضربه بزرگ و صد البته جبران ناپذيرى خورد. فوتبال ايران سير نزولى اش را آغاز كرد و تا آنجا پيش رفت كه براى احياء شدن دوباره محتاج بردن تيم هايى چون اردن و قطر شد. اما به لطف حضور مردى به نام برانكو ايوانكوويچ همه اين راه ها طى شد. ايران آمد وآمد تا رسيد به مرحله پايانى دور مقدماتى. از قضا اولين بازى حساس ما در مرحله مقدماتى مقابل همان بحرين بود، آن هم در همان ورزشگاه ملى منامه كه چهار سال قبل باخته بوديم. رفتيم و خيلى هم بد بازى كرديم. اشتباه نكنم روز ۲۱ بهمن ۱۳۸۳ بود. نتيجه مساوى شد. صفر بر صفر. برانكو از كسب اين نتيجه بسيار راضى بود و البته مردم هم همينطور. اما از عملكرد ملى پوشان هيچكس راضى نبود. به هر حال كسب يك امتياز از بحرين درخانه نمى توانست خيلى بد باشد. بعد از آن بازى نوبت به يك ديدار حساس و سرنوشت ساز رسيد. اين بار در ورزشگاه آزادى بود. اما حريف قدرت اول چند ساله اخير فوتبال آسيا بود. صد و بيست هزار تماشاگر آمده بودند و ايران با درخشش وحيد هاشميان ژاپن را ۲ بر يك شكست داد. همان شب ملى پوشان كشورمان عازم پيونگ يانگ شدند. رفتند براى ديدار روز دهم فروردين مقابل كره شمالى. آن بازى را هم با پيروزى پشت سرگذاشتيم. سر تا پا غرور شديم. حالا ايران سر گروه بود. با هفت امتياز در آستانه حضورى مجدد در جام جهانى قرار گرفت. تيم ملى از اول خرداد تمريناتش را شروع كرد. يك بازى با آذربايجان انجام داد و ۲ بر يك پيروز شد. روحيه ها هم در سطح مطلوبى قرار گرفت. بالاخره نوبت به بازى با كره شمالى رسيد. امروز بعدازظهر در ورزشگاه آزادى. كره شمالى براى اين بازى انگيزه چندانى ندارد، چون از هيچ شانسى براى حضور در جام جهانى برخوردار نيست. اما مگر بحرين چهار سال پيش از شانسى برخوردار بود؟ آنها هم به فكر عربستان بودند هر چند كره اى ها به خاطر روابط تيره سياسى نمى توانند به فكر ژاپن باشند اما به هر حال مى توانند يك بحرين ديگر باشند. بيشتر از همه برانكو ايوانكوويچ كه ثابت كرده ديد كاملاً حرفه اى دارد و از اين موضوع مطلع است. او آنقدر خوب فكر مى كند و خوب شاگردانش را توجيه مى كند و مى گويد: «تازمانى كه سوت پايان بازى با بحرين را نشنوم تصور نمى كنم اين بازى تمام شده و ايران مى تواند به جام جهانى صعود كند.»
برانكو راست مى گويد؛ براى ما اين دو بازى از تمام بازى هايى كه تا به حال انجام داده ايم مهمتر است. در واقع تمام زحمات چند ماه گذشته عوامل مربوط به فوتبال به اين دو بازى خلاصه مى شود. لغزش و شكست يعنى بزرگترين ضربه ممكن به فوتبال ايران. يعنى بزرگترين تيشه به ريشه فوتبالى كه تازه دارد از بستر بيمارى بلند مى شود و به حيات برمى گردد.
ايران براى پيروزى بر كره شمالى هرچند ۵۰هزار تماشاگرش را ندارد اما تمامى سوپراستارها و ملى پوشانش را در صحت و سلامت كامل در اختيار دارد. آنهايى كه نيمه اول ديداد دوستانه با آذربايجان را با دقت تماشا كردند حتماً به كسب نتيجه اى مطلوب در ديدار فردا برابر كره شمالى اميدوار هستند. در آن بازى مردان ايران نشانى از روزهاى اوج خود داشتند. روزهايى كه مى توانيم با جرأت بگوييم هيچ حريفى در آسيا توان رويارويى و ايستادن مقابل مردان غيور ايران را ندارد. حضور مردانى چون وحيد هاشميان، مهدى مهدوى كيا، فريدون زندى و حتى على دايى كه در آن بازى فروغ چندانى نداشت مى تواند روزى جهنمى را براى كره شمالى رقم بزنند.

جدا از مسائل فنى كه قطعاً برانكو و شاگردانش بيشتر از هر فرد ديگرى به آن آگاهى دارند بايد به مسائل حاشيه اى اين ديدار هم توجه كرد. به اين نكته بايد توجه كرد كه در صورت بروز هرگونه درگيرى و پرتاب مواد منفجره ايران با محروميتى مواجه خواهد شد كه ممكن است به قيمت از دست رفتن جام جهانى تمام شود. كنفدراسيون فوتبال آسيا و فدارسيون بين المللى فوتبال قطعاً پس از حوادثى كه روز پنجم فروردين رخ داد و منجر به مرگ چند تن از علاقه مندان به فوتبال شد، حالا روى عملكرد ايران زوم كرده اند و منتظر كوچكترين اشتباه هستند تا ايران را در ديدار مقابل بحرين از بازى خانگى محروم كنند. اين بر عهده فدراسيون فوتبال و عوامل برگزارى اين مسابقه است كه اجازه ندهد چنين اتفاقاتى روى بدهد.
پيروزى برابر كره شمالى ما را براى برپايى جشنى به يادماندنى آماده خواهد كرد. جشنى كه روز چهارشنبه هفته آينده در همين ورزشگاه آزادى برگزار خواهد شد. در آن بازى هم بايد بحرين را شكست بدهيم. اميدواريم آن روز انتقام چهار سال پيش را هم بگيريم. يعنى بايد بگيريم. به شرط آنكه امروز بتوانيم كره شمالى را با گلهاى فراوان بدرقه كنيم.