آرايش تهاجمى و مشكل پوشش، امير صدري، ايران ورزشي

برانكو در هر دو بازى پيش رو به پيروزى فكر مى كند. سرمربى ايران مى خواهد در تهران كار را يكسره كند و به اين دليل رضايت داده كه آرايش محبوبش يعنى ۱-۳-۲-۴ را به آرايش هجومى تر ۲-۴-۴ تغيير دهد تا ضمن هجومى كردن تيم امكان استفاده همزمان از على دايى و وحيد هاشميان در خط حمله را داشته باشد و از موج انتقادات ناشى از بازى گرفتن از هاشميان در پست غير تخصصى هم بكاهد.
آرايش فعلى تيم ايران تقريباً تهاجمى ترين آرايش ممكن براى اين تيم است. حضور دو مهاجم ثابت كه هميشه از سوى چهار بازيكن ميانى حمايت مى شوند (مهدى مهدوى كيا، فريدون زندى، على كريمى و جواد نكونام همگى نفراتى هستند كه حركت آنها رو به جلو مشهودتر و بيشتر از حركت آنها روبه عقب است) و نفوذهاى تقريباً دايمى حسين كعبى (و در حد كمترى ستار زارع يا محمد نصرتى) باعث مى شود كه ايران با حداكثر نفرات مقابل دروازه حريف حاضر شود اما اين آرايش تهاجمى كه قطعاً تيم هاى حريف را به يك سوم دفاعى خود مى كشاند ممكن است ايران را با يك مشكل روبرو كند. مشكلى كه در زمان ثبت تك گل آذربايجان در تهران هم به چشم آمد.
تيم ايران در اين آرايش تهاجمى با مشكل پوشش روبرو است، به خصوص در زمان ضد حملات سريع. در شيوه بازى با دو هافبك دفاعى (سيستم محبوب برانكو) ايران دو بازيكن متمايل به دفاع داشت كه يكى از آنها (يحيى گل محمدى يا سيد محمد علوى) بيشتر از هر چيز وظايف پوششى پيدا مى كرد و جاى خالى مدافعان رو به جلو حركت كرده را پر مى كرد اما در سيستم فعلى اين وظيفه صرفاً بر دوش جواد نكونام است و ميل به تهاجم اين بازيكن هم باعث مى شود كه حفره يى پيش روى مدافعان ايران و پشت سر بازيكنان نفوذ كرده به وجود بيايد كه براى تيم هاى متخصص در ضد حمله (به خصوص بحرين) مى تواند فضاى ايده آلى باشد.

در بسيارى از تيم هاى قدرتمند فوتبال امروز جهان نفرات دفاعى خط ميانى بازيكنانى هستند كه بدون توجه به جريان بازى موظف هستند نقاط خالى مانده در زمين خودى كه ممكن است براى ضد حملات حريف مورد استفاده قرار بگيرند را پوشش دهند. كلود ماكه له له، پاتريك ويرا، توماس گراوسن و اسين بازيكنان ايده آل اين پست هستند اما توقع انجام اين نوع بازى از جواد نكونام با توجه به ويژگى هاى غريزى بازى او قطعاً بى انصافى است.
به هر حال ايران در ضد حملات سريع حريفان با كمبود نفر در ساختار دفاعى روبرو مى شود و اين فضا را در اختيار مهاجمان (و نفرات اضافه شده به خط حمله حريف) قرار مى دهد. حتى آذربايجان نه چندان قدرتمند هم توانست يك بار با استفاده از اين مسأله در يكى از چند حضور معدودش مقابل دروازه ايران به گل برسد. بحرين از آن گروه تيم هايى است كه با تعداد نفرات زياد در زمين خودى جمع مى شود و در فرصت مناسب با يك پاس بلند و با استفاده از سرعت نفرات تهاجمى اش با ضد حملات سريع به دروازه حريفان مى رسد و اين مى تواند ايران را با مشكل روبرو كند.